Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

ΠΑΥΛΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ

Πριν τέσσερα χρόνια, μια παραξενιά της τύχης με οδήγησε να διαβώ το κατώφλι του Ομίλου Φιλων Αστρονομίας Θεσσαλονίκης. Μπήκα δειλά, από μέσα μου σκεφτόμουν "ποιούς ανθρώπους θα συναντήσω εδώ; τι ξέρω εγώ και πως θα μιλάω μαζί τους;". Και ο πρώτος που συνάντησα ήσουν εσύ. Ασπρομάλλης, σοβαρός, καθισμένος πίσω από το γραφειάκι, τότε που ήταν ακόμη εκεί στο βάθος του ομίλου. Και το πρωτό πράγμα που μου είπες ήταν ένα ανέκδοτο!!! Και το δεύτερο, ακόμα ένα ανέκδοτο. Και άρχισες να μου μιλάς για τον όμιλο, για την αστρονομία, για τα μαθηματικά, για τις κατασκευές, για την Αίγυπτο....για τις μεγάλες σου αγάπες.
Κι ερχόμουν συχνά και πάντα ήσουν εκεί....πίσω από το γραφείο, "βυθισμένος" στον υπολογιστή, να γράφεις ασταμάτητα, να προσπαθείς να μεταφέρεις τις γνώσεις και την αγάπη σου για την αστρονομία, σε κάθε έναν από εμάς.
Κι ύστερα το πρώτο μάθημα....με δάσκαλο πάλι εσένα. Σκουπίζοντας με το μαντήλι σου τον ιδρώτα, να μιλάς ασταμάτητα για δύο ώρες κι εμείς να ρουφάμε κάθε γνώση σου, προσπαθώντας να την κάνουμε δική μας.
Και κάθε μέρα να είσαι εκεί...και όταν δεν ήσουν, όλοι να ρωτούν..."¨που είναι ο Παύλος;". Ακόμα και τα πρωινά του Σαββάτου ήσουν εκεί. Όταν όλοι τρέχαμε στις προσωπικές μας υποχρεώσεις, εσύ ήσουν εκεί. Κι όποτε ερχόμουν, πάντα βιαστικός, διέκοπτες αυτό που έκανες για να μιλήσουμε....και πάντα προσπαθούσα να σε προκαλέσω να μου μιλάς για την Αίγυπτο, για τον κόσμο που ταξίδεψες, για τα μαθηματικά, για την αστρονομία. Κι εσύ πάντα δεκτικός, να απαντάς στις ερωτήσεις μου και να μου λες για καινούργια πράγματα, να μου ανήγεις νέους δρόμους.
Συγνώμη Παύλο που δεν πρόλαβα να σε καλέσω σπίτι μου να δούμε τον ήλιο από το ηλιακό τηλεσκόπιο του ομίλου....μα ξέρεις, οι υποχρεώσεις ήταν πολλές κι ούτε κι εγώ το έστησα, έστω για μια φορά.
Τυχεροί όσοι σε γνώρισαν. Χαίρομαι που σε άκουσα. Χαίρομαι που διαφώνησα μαζί σου. Τυχερή η αστρονομία που είχε έναν τέτοιο εργάτη στις τάξεις της.
Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο....ίσως να έχουν να πουν περισσότερα εκείνοι που σε γνώριζαν καλύτερα. Ίσως πάλι η σιωπή να έχει να πει πιο πολλά.
Καλό ταξίδι ΔΑΣΚΑΛΕ

1 σχόλιο:

Άρης Μπότας είπε...

Φίλε μου, έγραψες....Μπράβο σου.